Over olifanten, de gevaarlijkste weg van de wereld en ons droomhuis.

Waar waren we gebleven...addo elephant. Aangekomen bij onze B en B in Addo. Op een oud koloniaal landhuis, vergane glorie en totaal verlaten. Achter ons een groot bedrijf wat veel lawaai maakt. Het geheel een beetje spooky, de omgeving is ook niet erg aantrekkelijk en gelukkig vinden we een niet al te gezellig maar wel prima restaurant. Maar we komen voor addo elephant en daar gaan we voor. Zal Caya's droom uitkomen om in het wild olifanten te zien rondlopen . Dat lijkt bijna in het water te vallen als Caya de volgende morgen ziek op haar knieën voor de wc zit. Maar bikkel als ze is, we gaan er toch voor, dit moet van haar bucket list af. Aangekomen in het park komen we al snel een auto tegen met Nederlanders, raampje open, hebben jullie al olifanten gezien? Wij rijden al vier uur rond en nog geen olifant gezien. Mmmm als dat maar goed komt.

Maar het komt goed, al snel spotten we de eerste olifant en daarna volgen er nog 55. Heel dichtbij en met leuke kleintjes. Ook de tweede van de big 5, de buffel spotten we aan aantal keer. Daarnaast prachtige zebra's, wilde zwijnen alla pumba van de leeuwenkoning, springbokken, kudu's, schildpadden prachtige vogels en wat al niet meer. We rijden een uurtje of zes rond, een prachtige ervaring. 's avonds een snelle maaltijd in ons restaurant en terug naar het kille landhuis. Die avond bekijken we eens waar we de volgende dag heen moeten, zo'n 537 km en besluiten het ontbijt hier over te slaan en om 6 uur in de ochtend te vertrekken. Na ongeveer 200 km komen we langs de plaats King Williamstown, hier hoort even een verhaaltje bij. Dit is nl de geboortestad van Steve Biko.

Zo'n 14 jaar geleden, toen wij zwanger waren van Caya keken Wilbert en ik samen naar de film Cry Freedom. Een film over de vrijheidsstrijder Steve Biko. Een indrukwekkende film en na het zien van de film besloten we ons kind (als het een jongetje zou zijn) Biko te noemen. Maar zoals een ieder weet werd het een geweldige dochter Caya. Toen wij Caya  vele jaren later dit verhaal vertelde zei ze...als we ooit een hondje krijgen dan noemen we die Biko. En dat werd onze zwarte/witte Biko. Ter voorbereiding op deze reis hebben we met Sem (onze geschiedenis freak) nogmaals de film bekeken. Het leek ons leuk om King williamstown eens te bezoeken. Ergens was een monument bij zijn graf hadden we gelezen. Maar al snel zaten we in een hele verkeerde wijk, zoveel rotzooi bij elkaar hebben we nog nooit gezien, armoede alom. Een foto geschoten en wegwezen. Ook kregen we van de eigenaren van ons nieuwe plekje het advies om wel boodschappen mee te nemen want daar is geen winkel in de buurt te vinden en de tip om voor donker aan te komen. Prima dachten wij...dat doen we toch even. Verkeerd gedacht. Het blijkt de eerste van de maand te zijn...pay day. Alle dorpen en stadjes zijn afgeladen vol met mensen bij geldautomaten en die meteen alles uitgeven in de supermarkt. Ze hangen er aan alle kanten uit. We voelen ons totaal niet meer veilig en rijden bij elk stadje snel door. Bij onze laatste kans om iets te halen nemen we de gok. Wilbert en Sem waken over de auto en Caya en Caroliene duiken de winkel in en gooien een mandje vol met allerlei onzinnige dingen. Nou en dan blijkt het vroege vertrekken een hele hele goede beslissing. Over deze 537 km hebben we 10 uur gereden. De gevaarlijkste weg van de wereld (tv programma) was er niks bij. Wat een hel, slechte wegen, overal mensen en vooral kinderen op de weg, gaten in de weg, dieren op de weg, opstoppingen wegens ongelukken en  dode paarden op de weg. Als toetje een greffelweg van 37 km waar we 2 uur over hebben gedaan. Er kwam geen eind aan. Het vertrouwen dat er aan het eind iets moois zou zijn was volledig verdwenen. Maar we zijn er gekomen en kwamen aan bij de mooiste plek ooit. Zitten nu werkelijk in ons droomhuis met zicht op zee. Prachtige baai met prachtig strand.

De inrichting van dit grote luxe huis zouden we per direct in ons eigen huis willen hebben. Van alle onzinnige boodschappen flansen we heerlijke pannenkoeken in elkaar (gebakken door Caya). 

Morgen dus maar flink genieten van deze waanzinnige plek want overmorgen moeten we diezelfde hel weg weer terug met daarna nog 500 km te gaan. Oh ja, en natuurlijk waren we er zonder de geduldige, behendige rijstijl van Willie helemaal nooit gekomen. We zijn nu al benieuwd of we de auto zonder problemen weer kunnen inleveren.